Uszkodzenie nerek i rola glifosatu

Nowe badania zostały opublikowane w American Journal of Transplantation w czwartek (20 stycznia 2022). Ten ewolucyjny trend w przeszczepianiu organów pokazuje, jak wiele biologicznych podobieństw możemy znaleźć między ludźmi a świniami. W swojej klasycznej powieści Folwark zwierzęcy George Orwell napisał, że ludzie i świnie są niemal identyczni. Pisarz był bliżej prawdy, niż myślał.

Świnia domowa (Sus scrofa) jest niezastąpionym zwierzęciem jako model biomedyczny, ponieważ jest podobna do człowieka pod względem wielkości, anatomii, fizjologii, metabolizmu, patologii i farmakologii. Alan Archibald (profesor medycyny i nauk weterynaryjnych na Uniwersytecie w Edynburgu) uważa, że najlepsze wyniki dają badania na ludziach z wykorzystaniem świń (Alan Archibald et al. 2020).

W naszych artykułach podchodzimy do możliwych przyczyn i biochemicznego podłoża każdej choroby z nowej perspektywy. Opierają się one na wieloletnim doświadczeniu naszego głównego twórcy produktów (hodowla zwierząt, naturopatia i fitoterapia).

Choroby wątroby i nerek – rośliny modyfikowane genetycznie

Od 1995 do 2011 roku nasz specjalista ds. rozwoju produktu pracował codziennie w gospodarstwie hodowlanym, które produkowało od 7 do 12 tysięcy świń rocznie. W tym czasie stale monitorował stan zwierząt.

Od 2005 roku jego obserwacje wskazywały na stałe pogarszanie się stanu dwóch centralnych organów metabolicznych świń, wątroby i nerek. Było to widoczne w zmianach stanu narządów badanych podczas autopsji. Ze względu na stan dwóch ważnych narządów, wątroby i nerek, rodziło się coraz więcej małych świnek. Do 2007 roku tendencja ta nasiliła się.

Po 2011 roku przez cztery lata badano inne fermy świń w Europie. Celem badania było potwierdzenie pogorszenia się stanu zdrowia świń. Stało się jasne, że problem ten jest obecny w większości krajów z różnym nasileniem.

Dowody na przewlekłe problemy z wątrobą

Problemy z wątrobą zostały potwierdzone przez badania krwi przeprowadzone w kilku gospodarstwach. Symptomy były również widoczne. W niektórych gospodarstwach prosięta, tuczniki i lochy mają masę żółtawych powiek. W tym czasie poziom bilirubiny we krwi jest już bardzo wysoki z powodu zapalenia wątroby. Zjawisku temu towarzyszą jaskrawo zabarwione odchody.

Przestrzeń płynowa komórek wątroby objętych stanem zapalnym zwiększa się, co powoduje ich pęcznienie i blokowanie wewnątrzwątrobowych dróg żółciowych. Zapobiega to przedostawaniu się żółci do pęcherzyka żółciowego. Dlatego żółć nie może być wydalana do jelita i efektywność trawienia tłuszczów jest upośledzona. Ponieważ barwnik żółciowy (bilirubina) nie przyciemnia stolca, większość ludzi ma żółtawą biegunkę.

Ważną funkcją wątroby jest produkcja hormonów. Jeśli produkcja hormonów nie funkcjonuje prawidłowo, uszkodzeniu ulega również metabolizm węglowodanów i synteza glikokortykoidów (które odgrywają rolę w regulacji hormonów).

Genetycznie modyfikowana soja odporna na glifosat – jak do tego doszło?

Aby zrozumieć historię i wpływ upraw genetycznie modyfikowanych, musimy cofnąć się trochę w czasie. W 1996 roku Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków zatwierdziła uprawę genetycznie modyfikowanej soi odpornej na glifosat. (Aktywny składnik glifosat jest tak zwanym herbicydem totalnym. Jest on stosowany w rolnictwie pod różnymi nazwami handlowymi: Roundup Ultra®, Roundup Pro®, Accord®, Honcho®, Pondmaster®, Protocol®, Rascal®, Expedite®, Ranger®, Bronco®, Campain®, Landmaster®, Fallow Master®, Glyphomax®, Glypro®, Silhouette®, Rattler®, MirageR®, JuryR®, Touchdown®, Rodeo®, Aquamaster®).

Genetycznie modyfikowana soja nie produkuje więcej i nie jest bardziej odporna na choroby. Jest bardziej podatny na grzyby, nie jest bardziej odporny na suszę i nie zawiera więcej składników odżywczych niż jego wersja niezmodyfikowana genetycznie. Jest jednak odporny na zabiegi herbicydowe.

Żywność przeznaczona do spożycia przez ludzi w Europie jest wolna od roślin zmodyfikowanych genetycznie lub ich pochodnych. Ograniczenie to nie dotyczy jednak zwierząt hodowlanych, co sprawia, że tania genetycznie modyfikowana soja staje się podstawowym pożywieniem. Tak więc uprawy genetycznie modyfikowane i glifosat nadal pośrednio wpływają na wiele produktów spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi.

Biochemiczne podłoże modyfikacji genetycznej

W roślinach kwitnących, grzybach i wielu bakteriach aminokwasy z aromatycznymi łańcuchami bocznymi są syntetyzowane na drodze shikimatowej. Glifosat blokuje aktywność enzymu EPSP i zabija roślinę.

W soi odpornej na glifosat modyfikacja genetyczna prowadzi do powstania zmienionego enzymu. Enzym syntetazy CP4 EPSP z bakterii Agrobacterium tumefaciens przekształca kwas szikimowy. W ten sposób rozwiązany został problem powstawania aromatycznych aminokwasów o łańcuchach bocznych w soi GMO. Opryski zabijają wszystkie inne rośliny oprócz soi GMO.

Modyfikacja genetyczna a zmiana wartości rezydualnej glifosatu

W ciągu ostatnich 20 lat maksymalny poziom pozostałości glifosatu został znacznie podniesiony zarówno w żywności, jak i w paszach. Ten trend jest również powszechny w Europie i Ameryce. Pierwszy wzrost z 0,1 mg/kg do 20 mg/kg nastąpił w 1999 roku, a w USA limit został jeszcze bardziej podniesiony z 20 mg/kg do 40 mg/kg w 2014 roku.
W wielu przypadkach nie są one w stanie dotrzymać nawet dopuszczalnego limitu. Agencja Zdrowia Roślin Duńskiego Ministerstwa Rolnictwa i Rybołówstwa przetestowała importowaną z Ameryki mączkę sojową. W 3 z 4 próbek zawartość glifosatu była wyższa niż dopuszczalne 20 mg/kg. Materiał do testu jest dostępny tutaj.

Dlaczego pozostałości glifosatu mogą powodować problemy u ludzi i zwierząt?

Wcześniej mówiono, że glifosat nie ma bezpośredniego szkodliwego wpływu na ssaki. Zostało to jednak obalone po tym, jak wykazano, że glifosat hamuje działanie grupy enzymów cytochromu P450. Ten system enzymatyczny katalizuje ponad 60 reakcji biochemicznych w retikulum endoplazmatycznym wątroby. Odgrywa istotną rolę w degradacji ksenobiotyków (substancji chemicznych wytwarzanych przez człowieka). Ten system enzymatyczny degraduje ponad 650 substratów ksenobiotycznych. Jego normalne funkcjonowanie ma ogromne znaczenie.

System enzymatyczny cytochromu P450 i jego funkcje

W latach 60. przemysł farmaceutyczny odkrył, że enzymy cytochromu P450 odgrywają kluczową rolę we wchłanianiu leków do organizmu. (W ostatnich latach wiedza na temat nadrodziny cytochromu P450, czyli enzymów monooksygenaz hemowych, znacznie się poszerzyła). Do 1995 roku zidentyfikowano 481 różnych enzymów P450 występujących w świecie żywym.

Enzymy cytochromu P450 są obecne głównie w retikulum endoplazmatycznym hepatocytów w wątrobie i w enterocytach jelita cienkiego, a w mniejszych ilościach w nerkach, płucach i mózgu. Enzymy cytochromu P450 katalizują przemianę ponad 60 endogennych substratów w organizmie ssaków. Są one zaangażowane w metabolizm m.in. prostaglandyn, kwasów tłuszczowych, hormonów steroidowych, witaminy D i leukotrienów (hormonów miejscowych). System cytochromu P450 jest kluczowy dla degradacji i detoksykacji substancji toksycznych i sztucznych ksenobiotyków.

Klucz do skutecznej detoksykacji

Enzymy sprawiają, że cząsteczka substratu w miejscu aktywnym P450 staje się bardziej rozpuszczalna w wodzie, dzięki czemu organizm może ją łatwiej wydalić. Aktywność enzymów P450 nie jest stała w organizmie. Ksenobiotyki lub pewne endogenne cząsteczki regulacyjne wprowadzone do organizmu mogą zwiększać (induktory) lub zmniejszać (inhibitory) aktywność enzymów P450.

Istnieją dowody na to, że glifosat jest ksenobiotykiem, który może hamować aktywność enzymów cytochromu P450. Jest to poważny problem, ponieważ ma on toksyczny wpływ na ciało i ogranicza detoksykację wszystkich innych ksenobiotyków. Zmniejsza tolerancję organizmu na mikotoksyny.

Hepatotoksyczność glifosatu

Kilku badaczy opisało hepatotoksyczne działanie glifosatu u ssaków, prowadzące bezpośrednio do chorób wątroby. Nawet w niskich stężeniach glifosat oddziałuje na wątrobę (Benedetti et al. 2004).

Séralini i współpracownicy (2011) przeprowadzili 90-dniowe badanie żywieniowe na ssakach. Stwierdzili, że rośliny GMO powodują przewlekłą toksyczność zarówno w wątrobie, jak i w nerkach zwierząt.

W doświadczeniu przeprowadzonym przez J.A. Carmen et al. (2013) samice hodowane na paszy z soi i kukurydzy GMO miały o 25% większą masę macicy niż świnie hodowane na paszy bez GMO. U zwierząt stwierdzono hiperplazję endometrium i endometriozę. Wynika to z wysokiego poziomu hormonu estrogenu w połączeniu z niskim poziomem progesteronu i upośledzonym działaniem enzymów cytochromowych (powinny one rozkładać estrogen).

Problemy z nerkami u pracowników rolnych

Szkodliwe dla nerek działanie glifosatu zaobserwowano u młodych pracowników rolnych w Indiach, na Sri Lance i w Ameryce Środkowej. W ciągu ostatniego półtora roku pojawiła się niewyjaśniona przewlekła choroba nerek (CKD). Do tej pory na tę tajemniczą chorobę zmarło ponad 20 000 osób.

Od 2007 roku liczba pacjentów z tej grupy społecznej wymagających dializy nerek stale wzrasta. Uważa się, że przyczyną jest zwiększone stosowanie glifosatu oraz wysoki poziom arsenu i kadmu w wodzie w tym regionie.

Ponieważ glifosat również łatwo chelatuje się z metalami ciężkimi, naukowcy podejrzewają, że przyczyną problemu jest uszkadzające nerki działanie glifosatu i chelatów metali ciężkich.

Problemy z nerkami u zwierząt

Przewlekła niewydolność nerek jest poważnym problemem w stadach świń. Kiedy nerki funkcjonują normalnie, kreatynina i mocznik są wydalane z krwi. Kiedy funkcjonowanie nerek jest spowolnione lub upośledzone, wzrasta poziom kreatyniny i mocznika we krwi. W zdrowym stanie mocz świń nie zawiera bilirubiny. Jeśli wykryto bilirubinę, jest to prawdopodobnie spowodowane zaburzeniami w funkcjonowaniu wątroby.

W wyniku działania toksycznego dochodzi do uszkodzenia wątroby. W przypadku wakuolizacji rozproszonej obrzęknięte komórki wątroby uciskają wewnątrzwątrobowe naczynia włosowate, co prowadzi do ich zablokowania. Wątroba produkuje żółć, która nie może być wydalona do jelita. Bilirubina jest następnie wydalana do krwiobiegu.

Nerki wydalają bilirubinę przez krew. Pojawienie się urobilinogenu w moczu wskazuje już na problemy z wątrobą i nerkami. Pojawienie się ciał ketonowych w moczu i pH moczu pomiędzy 5,0 a 6,0 jest konsekwencją nieskompensowanej kwasicy.

Zdrowe lochy (dobra praca nerek, metabolizm węglowodanów bez ketozy, wydajne krążenie i oddychanie) mają pH moczu w granicach 7,0-7,5. Jeśli dieta lochy nie zawiera białka zwierzęcego, pH u zdrowego zwierzęcia jest wyższe i wynosi 7,5. Jest ono wyższe w przewlekłej niewydolności nerek.
W moczu może znajdować się białko, które pochodzi z białek osocza krwi. W moczu może też znajdować się białko, które nie pochodzi z nerek. W tym przypadku komórki nabłonka odłączyły się od ścian dolnych dróg moczowych po tym, jak nerka przeszła do moczu (z powodu choroby dolnych dróg moczowych). Chorobę zapalną dolnych dróg moczowych można wykluczyć, nie stwierdzając azotynów w moczu. Azotyny są też obecne w moczu w przypadku bakteryjnego zakażenia dróg moczowych.

W ciągu ostatnich 10-15 lat zaobserwowaliśmy u loch hodowlanych kilka zewnętrznych zmian i zjawisk, które nie były spotykane przed przełomem tysiącleci. Zjawiska te wynikają z problemów fizjologicznych wątrobowo-nerkowych, które wpływają na witalność i ilość reprodukcji.

Gdzie szukamy rozwiązania?

Tworząc Fulvicherb-Synergy, zwróciliśmy się do natury: Mleczny oset jest jednym z najsilniejszych środków detoksykacyjnych. Jego działanie opiera się na zawartym w owocach kompleksie flawonolignanów, znanym jako sylimaryna. Substancje wchodzące w skład kompleksu sylimaryny skutecznie wiążą się z komórkami wątroby i w ten sposób zapobiegają przedostawaniu się toksyn do wątroby. Neutralizujące działanie sylimaryny umożliwia komórkom wątroby skuteczniejszą walkę z ksenobiotykami i aminami biogennymi.

Kompleks sylimaryny ma działanie ochronne na enzymy cytochromu p450.

Doustne podawanie sylimaryny ma wyraźny wpływ na uszkodzenia wątroby. Zmniejsza peroksydację lipidów i zwiększa aktywność enzymów antyoksydacyjnych, dzięki czemu wzmacnia system obrony antyoksydacyjnej wątroby. Zmniejsza nadekspresję cytokin prozapalnych, hamuje sygnalizację zapalną i poprawia żywotność wątroby. Enzymy wątrobowe ALT, AST, ALP i GGTA w surowicy krwi poprawiają się dzięki działaniu sylimaryny.

Poziom enzymów antyoksydacyjnych (katalazy, dysmutazy ponadtlenkowej, peroksydazy glutationowej i S-transferazy glutationowej) gwałtownie wzrasta dzięki sylimarynie (Lan Wang et al. 2017).

Silymaryna gromadzi się w komórkach nerek i wspomaga procesy regeneracyjne w komórkach nabłonka kanalików nerkowych. Silymaryna chroni zwierzęta i ludzi przed toksycznym uszkodzeniem nerek (Barbara L et al. 2008).

Jak możemy wykorzystać moc natury

Aktywny składnik ostropestu plamistego jest w zasadzie trudny do wykorzystania. Jest nierozpuszczalny w wodzie, co ogranicza jego wewnętrzne i zewnętrzne zastosowanie. W eksperymentach na szczurach tylko 0,95% podanej doustnie silibininy zostało wykorzystane (Jhy-Wen Wu et al. 2007).

Fulvicherb – Synergy zawiera kompleks substancji zwiększających wchłanianie sylimaryny, który według różnych źródeł literaturowych pozwala na 4,6 do 10-krotne zwiększenie wchłaniania. Substancje wzmacniające efekt i substancje pomocnicze, takie jak taksyfolina, kwercetyna, kaempferol i apigenina (o różnych właściwościach polarności), synergizują podobne do sylimaryny składniki aktywne kompleksu flawonolignanów.

Owoce ostropestu plamistego zawierają sterole i substancje aktywne o właściwościach „amfifilowych” (podwójnych). Mają część polarną i apolarną oraz zawierają część rozpuszczalną w lipidach i część rozpuszczalną w wodzie. Obie frakcje polarne są łatwo rozpuszczalne w rozpuszczalnikach organicznych (Kidd P, Head K. 2010).

Technologia ekstrakcji używanych przez nas składników aktywnych jest unikalna. Poza olejem tłoczonym na zimno, używamy również tłoczonych na zimno nalewek, aby wydobyć składniki aktywne o różnych właściwościach polarności. Dodajemy naturalną substancję amfifilową, która wspomaga wchłanianie składników aktywnych. Rezultatem jest dobre wchłanianie i doskonałe działanie sylimaryny.

We współczesnym świecie trudno jest uniknąć negatywnych skutków stosowania glifosatu. Fulvicherb – Synergy to unikalna formuła, która wspomaga detoksykację organizmu, jako dodatek do pożywienia z odpowiednich źródeł.